Ang Makasalanang Asawa ni Mr. Whitman

Kabanata 98

Bumigay si Madeline sa isang iglap na parang manika na walang kwerdas, nawalan ng malay.

Tila ba dumilim bigla ang kanyang mundo at kinain ng matinding sakit na parang nababalatan siya ang

kanyang buong kamalayan.

"Hindi!"

Nagmadali siyang sumugod sa abo na unti-unting natatangay ng nyebe at ulan.

Nagdadalamhating umiyak si Madeline, ang kanyang nanginginig na kamay ay matinding gumagasgas

sa sahig habang sinusubukan niyang tipunin ang natitirang abo.

Subalit, unti-unting naging pula ang abo mula sa dugo na tumutulo sa kanyang palad, at sumama ito sa

ulan at niyebe.

Nang ganon lang, ang natatangi niyang pag-asa ay tuluyang naglaho.

Miserable siyang umiyak at tumawa, ngunit ang kanyang mapula at basang mata ay tumitig kay

Jeremy.

Hindi na niya ito makilala.

Hindi, hindi niya kailanman ito nakilala.

Nagngalit ang kanyang mga ngipin at tumingin siya sa di natitinag na lalaki, napakatulis ng kanyang

mga mata.

"Jeremy, pagsisisihan mo ito!"

Nang makita ang may poot na titig ni Madeline sa sandaling ito, walang pakeng humagikhik si Jeremy.

"Walang 'pagsisisi' sa diksyonaryo ko."

Tinignan niya ang bodyguard at inutusan ito na ibigay sa kanya ang abo ng lolo ni Madeline. Content © provided by NôvelDrama.Org.

"Dalhin mo dito."

Biglang sumugod paharap si Madeline. Inagaw niya ang baul ng kanyang lolo at niyakap ito nang

mahigpit sa kanyang mga braso.

Hindi inasahan ng bodyguard na biglang susugod si Madeline. Nang makita na naagaw ang baul,

tumalikod ito para hablutin ito.

Hindi nagpapatinag si Madeline. Itinaas nito ang kanyang binti at sinipa sa sikmura si Madeline.

Crash!

Nalaglag ang baul sa sahig. Isang pamilyar na amoy ang umangat sa lalamunan ni Madeline.

Ngunit wala na siyang pake rito. Gumapang siya palapit, pinoprotektahan ang baul sa ilalim ng

katawan niya habang nagngangalit ang kanyang mga ngipin.

"Walang sinuman ang pwedeng humawak sa abo ng lolo ko! Jeremy, kung magiging malupit ka, gawin

mo na din akong abo!"

Sinigawan niya si Jeremy. Ang kanyang malinis at maputing ngipin ay namantsahan ng matingkad na

dugo at ang buong katawan niya ay dinudurog ng matinding sakit.

Nang makita ito, itinaas ng bodyguard ang kanyang kamao para saktan si Madeline, ngunit bago pa

tumama ang kanyang jamao, sinalo ito nang mahigpit ni Jeremy.

"Tabi! Sinong nagsabi sayong hawakan mo siya!"

Bigla siyang nagwala at gamit ng isang binti, sinipa niya palayo ang bodyguard.

Bigla ring bumigat ang ulan at niyebe. Yumuko si Jeremy, puno ng kaguluhan ang kanyang mga mata.

Tinignan niya si Madeline. Nakita niya ang isang kawawang nilalang na nakahiga sa sahig, ang maikli

at itim na buhok nito ay nababalot ng niyebe, ang katawan nito ay matinding nangangatog, ang mga

labi ay may mantsa ng dugo, ngunit kahit na ganon, hawak pa rin nito ang baul. Hindi kailanman

bumibitaw kahit na anong mangyari.

Biglang nanikip ang puso ni Jeremy. Mabilis na nagbabago ang itsura ni Madeline sa sandaling ito. Ang

mga mata lamang na iyon ang kasinlinis ng dati, na labis niyang ikinagulat.

Hindi na umiiyak si Madeline ngunit ngumiti siya nang tingnan niya ang lalaking yumuko para tignan

siya.

"Patayin mo na lang ako Jeremy. Ayaw na kitang makita uli."

Huminto si Jeremy, pagkatapos ay binuksan ang kanyang bibig nang bahagya. "Alam mo na ba

ngayon ang mga pagkakamali mo?"

Tinignan siya ni Madeline at kumirot ang mga kanto ng madugo nitong labi. "Alam ko na."

Tinitigan niya ang lalaking minahal siya noon nang lubusan at gustong-gusto niyang makita muli nang

may kumikinang na luha.

"Ang pinakamalaking pagkakamali ko sa buong buhay ko ay ang maniwala sa kasinungalingan mo at

ang mahalin ka sa loob ng maraming taon."